O. Michael O'Carroll
Dokumenty Kościoła zlekceważone przez Notę
- Poszanowanie prawa do dobrej opinii:
«Nikomu nie wolno bezprawnie naruszać dobrego imienia, które ktoś posiada, ani też naruszać prawa każdej osoby do ochrony własnej intymności.»
Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 220. - Poszanowanie prawa do słuszności i sprawiedliwości:
«Wierni, jeżeli zostali wezwani przed sąd przez kompetentną władzę, mają prawo, by byli sądzeni z zachowaniem przepisów prawa, stosowanych ze słusznością. Wiernym przysługuje prawo, by nie nakładano na nich kar kanonicznych, jak tylko zgodnie z przepisami ustawy.»
Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 221, §2 i §3. - Poszanowanie godności i praw osoby ludzkiej:
«Równocześnie rośnie świadomość niezwykłej godności, jaka przysługuje osobie ludzkiej, która przerasta wszystkie rzeczy, i której prawa oraz obowiązki mają charakter powszechny i nienaruszalny.»
Konstytucja dogmatyczna o Kościele 26, akapit 2. - Prawo wiernych prawosławnych do przyjmowania sakramentów w Kościele katolickim:
«Szafarze katoliccy godziwie udzielają sakramentów pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych członkom Kościołów wschodnich, nie mających pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, gdy sami o nie proszą i są odpowiednio przygotowani.»
Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 844, §3. - Wzajemny szacunek pomiędzy Kościołami: «Biskupi i kapłani zobowiązani są przed Bogiem do respektowania autorytetu udzielonego przez Ducha Świętego biskupom i kapłanom innego Kościoła; dlatego winni unikać mieszania się w życie duchowe wiernych tegoż Kościoła.» Dokument Międzynarodowej Komisji Mieszanej do dialogu teologicznego między Kościołem rzymskokatolickim i Kościołem prawosławnym § 29, podpisany w Balamand 23.06.1993, a ogłoszony przez Stolicę Świętą 15.07.93.
- Poszanowanie charyzmatów: Z nauczania Papieża: «W ramach ekonomii zbawienia Bóg rozdzielał i nadal rozdziela liczne swoje dary, charyzmaty, prout vult (por. 1 Kor 12,11), na różne sposoby i w różnej mierze. Czyni to «dla [wspólnego] dobra» (1 Kor 12, 7), aby każdy udzielał innym swoich darów i z kolei otrzymywał dary od innych. Wszystkie dary, jako że pochodzą od Chrystusa i Jego Ducha, związane są wewnętrznie z jednym Kościołem i ku niemu zmierzają. Stąd człowiek, który dochowuje wierności tym darom, tym samym przyczynia się w sposób realny, choć niewidzialny, do budowania jedności. Tak więc Kościół katolicki, widząc dary obecne w innych Kościołach, może się z nich tylko cieszyć.»
Przemówienie Jana Pawła II do wykładowców i studentów Papieskiego Instytutu Studiów Wschodnich, 12.12.93