8 lutego 2007

 

– Moja Vassulo, pokój niech będzie z tobą. Ofiaruj Mi twoją dłoń częściej, aby zapisywać Moje Orędzia. Kiedy ofiarowujesz Mi twoją dłoń, wtedy ożywiam twe siły i równocześnie Moje Błogosławieństwa wylewają się na ciebie jak olej namaszczenia! Nigdy nie osłabniesz, gdy odpowiesz na Moje Wezwania. Olej będzie zawsze wylewany na Moją umiłowaną, aby cię napełnić zapachem i poprzez ciebie tych, którzy do ciebie podchodzą. Moje Imię jest jak wonna oliwa wylewana na tych, których wybrałem, aby z nimi rozmawiać. Posiadam cię teraz jak Moje terytorium, otoczone Moimi ramionami, osłoniętą i pobłogosławioną Moimi słodkimi spotkaniami i objawieniami Mojej Obecności. Oto, co mówią Pisma przez Mojego umiłowanego ucznia Jana:

 

„I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża.”[1]

 

Tak! To Mój Kościół. Kto żyje we Mnie, stanowi część Mojego Kościoła. Dusza, która przejawia miłość, jest Moją małżonką. Ci, którzy żyją święcie i żyją prawdziwym życiem we Mnie, nazwą Mnie słusznie swoim Małżonkiem, a sami siebie nazwą Moją małżonką, gdyż Ja będę im Bogiem, a oni – Moimi synami i córkami. Będziemy spokrewnieni...[2] Nie ma większej Miłości niż Moja Miłość wobec was wszystkich. Miłość Mojego Serca jest niezgłębiona, pokolenie.

 

Vassulo, dałem ci ten niezwykły charyzmat, wychowywania cię na Moich Dziedzińcach i formowania cię Moją własną Ręką, posługując się tobą jak tabliczką, na której żłobię Moje Boskie Przesłania, ogarniając cię Ogniem. Uczyniłem to po to, abyś się stała Moim zwiastunem Jedności i Moim Echem, powtarzającym Moje słowa całemu Mojemu stworzeniu, aby nimi wstrząsnąć w ich senności, aby huknąć jak grzmot na tych, którzy są głusi na Moje miłosierne Wezwania. [Pragnąłem], abyś postępowała naprzód bez lęku w Moim Kościele i abyś przemawiała w Moje Imię, aby przynieść pokój tam, gdzie jest niepokój, życie tam, gdzie jest śmierć[3], nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz, miłość tam, gdzie jest nienawiść i rywalizacja, pociechę tam, gdzie jest przygnębienie i troska, uzdrowienie tam, gdzie jest rana. Ach! Vassulo, Ogień tam, gdzie jest bezbożność.

 

Uśmierz gniew Ojca, Moje dziecko, i głoś światu Moje Święte Imię i że Ja Jestem Cudownym Doradcą, Bogiem Potężnym, Księciem Pokoju i Ojcem Wiecznym[4]. Podnieś Krzyż Jedności, jaki ci z ufnością ofiarowałem z Mojej Wiecznej Miłości, i idź za Mną.

 

Kochaj Mnie jak Ja ciebie kocham. IC

 



[1] Ap 21,2. 

[2] Zob. Ewa Żmuda, Nominacje istot duchowych w pismach wybranych mistyków. Studium teolingwistyczne, Kraków 2012 (Przyp. red.) 

[3] W znaczeniu metaforycznym. 

[4] Por. Iz 9,5. (Przyp. red.)